We ♡ Springhaver #1

“Oude liefde roest niet.”

Oude liefde roest niet, weet ik uit ervaring. Het moet een jaar of 37 geleden zijn dat ik als studente solliciteerde bij Springhaver om achter de kassa te kunnen werken. Het gesprek vond plaats in het kantoor boven de kroeg, de steile trap omhoog ben ik nooit meer vergeten. Eenmaal boven, oog in oog met Jos en een van zijn medewerkers, werd mij de cruciale vraag gesteld: waarom juist hiér bij Springhaver? “Nou, gewoon, omdat ik van film hou en het me gewoon heel leuk lijkt om achter de kassa te werken!” Het perfecte antwoord, al zeg ik het zelf. Maar tijdens het gesprek werd mij duidelijk dat de kassa onlosmakelijk verbonden was met het aangrenzende café, waar begin jaren tachtig nog rustig gerookt mocht worden. En hoe! Een combinatie die voor mij als felle anti-rookster niet was weggelegd. Dus schudden we elkaar de hand en daalde ik een illusie armer de trap weer af.

Na in alle uithoeken van Nederland te hebben gewoond, keerde ik in 2009 terug naar Utrecht. Springhaver was nog springlevend en Louis Hartlooper booming. Om mij opnieuw snel thuis te kunnen voelen, werd ik lid van de Filmclub. De explicateurs voor de zaal fascineerden me, dus was een sollicitatie niet ver weg. De reactie: “Dank voor je brief. Er is veel animo voor het werk van explicateur. We houden je sollicitatie in portefeuille.” Even dacht ik terug aan die steile trap, maar de zomer daarop ging alsnog de telefoon.

Ik weet nog dat ik na mijn proefexplicatie het zweet in mijn handen had staan. Wat vond ik het spannend, het leek wel examen! Inmiddels ben ik drie jaar explicateur en leer ik na elke presentatie-workshop bij. Ik probeer het publiek onderdeel van mijn verhaal te maken. Iedere explicatie hoop ik weer dat mijn enthousiasme voor het werk overkomt. Uiteindelijk gaat het niet om mij, maar om de bewondering van het publiek voor de film.